#15 I znowu wyjaśnienia...

Tak dawno nic nie napisałam, że aż stęskniłam się za Fi i jej przyjaciółmi :)

Mam nadzieję, że rozdział wam się spodoba. Nie wyszedł tak jak chciałam, ale nie jest najgorszy.... No to miłego czytania ;)

PS. Ci którzy zamówili u mnie miniaturki muszą jeszcze trochę zaczekać. Przepraszam za tak duże opóźnienia :/

                                                                             ~~~~~

   

         Profesorze? Profesorze Wright, to pan? Mój tata... profesor... Co!? - po wykrzyczeniu ostatniego słowa obudziłam się i poczułam pod sobą coś twardego, a za razem miękkiego. To był dywan.
   - Felicity... nie chce nic mówić, ale... przez całą noc gadałaś o profesorze z Obrony Przed Czarną Magią... - takie słowa usłyszałam po otworzeniu oczu. - Aha i jak coś, to leżysz na podłodze.
   - Molly jaka ty czasami jesteś nie delikatna! - zbeształa kuzynkę Lily.
   - Przepraszam, ale to jest trochę niepokojące.
   - To nie znaczy, że musisz taka być. Fi znowu miała koszmary. Prawda Fi?
   - Ale co ja takiego znowu zrobiłam? - zapytała Molly z pretensją w głosie. Przysłuchiwałam się tej rozmowie z wielką trudnością ponieważ dalej byłam zszokowana tym snem.
   - Ciiiicho! - syknęła Alicja, która jeszcze leżała w łóżku. Biedny Kato ze strachu spadł z parapetu, na którym polował na Franka i Venus. - To już wyspać się nie można? O co znowu chodzi? I... CZEMU FELICITY LEŻY NA PODŁODZE?! - Alicja dopiero teraz zorientowała się w jakiej jestem pozycji.
   - Miałam koszmar - wybełkotałam i wgramoliłam się do łóżka.
   - Znowu?
   - Tak. To znaczy niezupełnie... to było bardziej dziwne, niż straszne. Śnił mi się Wright.
   - A co dokładniej? Co on on robił w twoim śnie? - usiadły na około mnie, a ja czułam się osaczona.
   - W zasadzie chyba mogę wam powiedzieć.
   - Pewnie, że możesz! - krzyknęły wszystkie na raz.
   - No dobrze... miałam znowu ten sen co na początku roku szkolnego. Pamiętacie jak wam opowiadałam, że "moja siostra" wołała ojca? Tym ojcem jest... tym ojcem jest Wright.
   - CO ?!
   - No...
   -  Ale wiesz co to oznacza? Skoro tym dzieckiem, które trzymała na rękach byłaś ty to... - przerwała mi Molly.
   - Wright jest też twoim ojcem! - dokończyła za nią Lily.
   - Wiesz co? Zorientowałam się - sama się zdziwiłam kiedy usłyszałam ironię w moim głosie.
   -To niemożliwe - powiedziała nie pewnie Alicja.
   -Dlaczego nie? Wszystko pasuje! Poza tym już od jakiegoś czasu tak podejrzewałam, ale nie chciała ci jeszcze tego mówić. Dlatego chciałam zobaczyć twoje zdjęcie jak byłaś maleńka!
   - Nie wiem co mam o tym myśleć.
   - Porozmawiaj z nim.
   - A co jeśli to nie prawda i wyjdę na jakąś wariatkę?
   - Fi, to musi być prawda! Przecież widziałaś jak Wright się przy tobie zachowuje na lekcjach! - Molly nakrzyczała na mnie. Może to faktycznie prawda?
   - Dobra spróbuje, ale nie krzycz na mnie.
   - Właśnie... skoro Molly wspomniała o lekcjach z profesorem Wrigh... to znaczy twoim tatą. Dlaczego twoim boginem jest ta dziewczyna? Naprawdę się jej boisz?
   - Nie boję się jej. Sama nie wiem dlaczego ona jest moim boginem. Może przeraża mnie to, że jednak ona jest moją prawdziwą siostrą?
   - Dlaczego miało by by cię to przerażać?
   - Mówię ci, że nie wiem! Poza tym trzeba się już zbierać na śniadanie.

~~~~~

        Czy to możliwe, żeby profesor Wright był moim PRAWDZIWYM ojcem? Na początku roku szkolnego Hagrid powiedział mi, że nie powie mi nic o profesorze.  Czyżby wiedział o tym wszystkim? Muszę iść z nim porozmawiać, ale sama. Może Molly też wie coś więcej, tylko mi nie mówi? I dlaczego rodzice mi nie odpisują? To znaczy moi przyszywani rodzice... Czy jak wrócę do domu na święta mam o tym wszystkim powiedzieć? Już się w tym wszystkim gubię.
           Po lekcjach pobiegłam do chatki Hagrida.
   - Hagridzie musimy poważnie porozmawiać - powiedziałam, próbując pogryźć twarde ciasteczko.
   - O czym?
   - Pamiętasz jak na początku roku szkolnego, kiedy do ciebie przyszliśmy nie chciałeś nam zdradzić kim tak naprawdę jest Wright?
   - T-tak... i nie myśl sobie, że teraz ci to wyjawię! - wyjąkał zdenerwowany.
   - Wiem, że jest moim ojcem, ale nie wiem nic więcej.
   - O cholibka... jak dowiedziałaś się o tym wszystkim ?!
   - To teraz nie jest istotne. Poza tym i tak byś mi nie uwierzył. Powiedz mi coś więcej.
   - Skoro już tyle wiesz to może... nie, nie mogę. Obiecałem profesor McGonagall, że nie powiem ci dlaczego trafiłaś do sierocińca...
   - Aha! Czyli zostałam adoptowana... to nawet logiczne.
   - Kurczę! Za długi jęzor. ZA DŁUGI!
   - Co dalej? Hagridzie! Proszę powiedz mi. Już sama nie wiem kim jestem! - wykrzyczałam na jednym wydechu ze łzami w oczach.
   - No dobra, ale jak pani dyrektor się dowi to będzie źle.
   - Nikt się nie dowie, że mi powiedziałeś.
   - No więc to było tak - zaczął opowiadać po chwili niepewności.
   - Anastazja, znaczy się twoja mama była wnuczką Grinelwalda. Kto to był Grindelwald nie muszę ci tłumaczyć? Grindelwald trzymał się tylko rzeczy, które były związane z "większym dobrem". Twoja mama nie popierała idei swojej rodziny i uciekła z rodzinnego domu. Kiedy błąkała się po ulicach, natknęła się na pewnego facia, co to jej zapewnił utrzymanie. Od razu się sobie spodobali. No i wiadomo co dalej... ślub i dziecko. Aha jak coś to ten facio to twój ojciec. Najpierw pojawiła się twoja siostra - Destiny. Kiedy Grindelwald dowiedział się o tym, że jego wnuczka ma dziecko z jakimś czarodziejem nie należącym do *"Wielkiej dwudziestki ósemki" to nasłał na nią swoich ludzi, a oni wsadzili do Nurmengardu, no wisz tego więzienia podobnego do Azkabanu. Jej mąż, a wasz ojciec został sam z córką. Trzynaście lat później jakimś cudem udało mu się wyciągnąć Anastazje z więzienia. Od tamtego czau musieli się ukrywać. Dwa lata później pojawiłaś się ty. Grindelwald namierzył was i ponownie nasłał swoich ludzi, a oni zabili twoją matkę. Wright powierzył cię swojej starszej córce i odszedł. Ona nie wiedziała co ma zrobić więc oddała cię do sierocińca. I to by było na tyle... -Hagrid skończył mówić i rozpłakał się. Mi również pociekło parę łez.
   - A co z moją siostrą? Z Destiny?
   - Nie wiadomo - bąknął ocierając łzy.
   - Ale jak to... no nic. Dzięki, wielkie dzięki Hagrid! - krzyknęłam i przytuliłam się do jego ogromnego ramienia, a potem wybiegłam z chatki. Poleciałam jak najszybciej do zamku,bo chciałam odszukać profesora Wrighta, to znaczy taty. Nie wiem czy kiedykolwiek się do tego przyzwyczaję.

~~~~~

             Biegłam na przed siebie na drugie piętro. Na nic nie zwracałam uwagi, bo miałam tylko jeden cel. Porozmawiać z Wright'em. Nagle na coś wpadłam.
   - Hej! Felicity gdzie się tak śpieszysz? - to był Paul.
   - Muszę z kimś porozmawiać. Przepraszam, że na ciebie wpadłam, zamyśliłam się.
   - Spokojnie, a co do tego...
   - Przepraszam. Pogadamy później, dobrze?
   -Jak chcesz... - nie dałam mu dokończyć. Zanim się obejrzałam, już stałam pod drzwiami gabinetu.
             Wpadłam do komnaty jak piorun.
   - Muszę z panem porozmawiać. Natychmiast! - szczerze mówiąc nawet nie zamierzałam wymówić tych słów, ale jakoś samo to ze mnie wyszło.
   - Siadaj - powiedział, a ja natychmiast wykonałam jego polecenie.
   - Kiedy zamierzał mi pan o wszystkim powiedzieć? A może raczej kiedy zamierzałeś tato - w końcu, po długiej chwili milczenia zdobyłam się na odwagę. Może nawet za bardzo się odważyłam.
   - Proszę?
   - Wiem, że jesteś moim ojcem - teraz byłam z nauczycielem na "ty". Ale chyba mogę prawda? To w końcu mój ojciec. Chociaż... może zaczęłam trochę za ostro?
   - Jak się dowiedziałaś? - jego twarz momentalnie zbledła.
   - Mówiłam ci o tych snach TATO - starałam się utrzymać stanowczy głos.
   - No tak... te twoje sny.
   - Możesz mi powiedzieć dlaczego nas opuściłeś?
   - Musisz wiedzieć, że po śmierci twojej, a raczej waszej matki, bo oczywiście wiesz o siostrze... straciłem jakąkolwiek chęć do życia - głos mu się trochę załamywał. - Zostawiłem moje dzieci na pastwę losu. Później się nawróciłem i chciałem wszystko naprawić, ale nie umiałem was znaleźć. Szukałem po domach dziecka, sierocińcach i nic... moje córki przepadły. W końcu w jakimś sierocińcu dowiedziałem się, że była tam mała dziewczynka o imieniu Felicity. Miała moje nazwisko... wiedziałem, że to ty, ale wiedziałem też, że jesteś o wiele bezpieczniejsza u tych mugoli. Gdybym nie bał się ludzi Grindelwalda to już dawno bylibyśmy szczęśliwą rodziną. Niestety stchórzyłem. Tak mi wstyd. Wybaczysz mi kiedyś córko?
   - Wybaczę - powiedziałam dławiąc się łzami. - A co z moją siostrą?
   - Po niej nie ma ani śladu. Wiem, że ten twój bogin na ostatniej lekcji musiał coś oznaczać. Przyśniła ci się, a to dobry znak, przynajmniej mam taką nadzieję - To naprawdę wielki cud, że trafiłaś do Hogwartu. Sam nie mogłem w to uwierzyć. Od razu cię poznałem po tych oczach. Masz je po mnie - starał się nie patrzeć na mnie,ale w końcu spojrzał. Uśmiechał się i miał zaszklone oczy. Tak to faktycznie cud.
   - Ja... ja przepraszam. Nie wiedziałam, że to było dla ciebie takie ciężkie. Ty żyłeś wiedząc o tym, że zostawiłeś rodzinę, a ja o niczym nie wiedziałam. Ta przepowiednia Tiary... szlachetna rodzina, okryta hańbą... No tak, rodzina Grindelwald... Teraz wszystko pasuje! - nie wiedziałam czy mam się teraz śmiać, czy dalej płakać.
Nie chciałam już więcej wyjaśnień. Na razie tyle mi starczyło. Podeszłam do MOJEGO TATY i go przytuliłam.
   - Obiecaj mi coś Felicity. Nikt oprócz nas a razie nie może wiedzieć, że jesteśmy rodziną. Pamiętaj, że ci ludzie, którzy cię adoptowali nadal będą twoimi rodzicami. Nic im nie mów, zachowuj się normalnie, tak jakby nigdy nic.
   - Tato moje przyjaciółki o tym wiedzą.
   - Jeśli im naprawdę ufasz to mogą wiedzieć, ale tylko one. Obiecujesz?
   - Obiecuję. Aha i jeszcze jedno... kiedyś Destiny powiedziała mi, że pradziadek byłby ze mnie dumny...
   - Co? - wyglądał na trochę wystraszonego.
~~~~~

*Wielka Dwudziestka Ósemka- spis wszystkich rodów czystej krwi.

Hej! Tu znowu ja!  Rozdział wyszedł trochę krótko,bo znowu mi się zepsuł komputer i musiałam go pisać od nowa, w dodatku na telefonie...
Bonus, który pojawi się wieczorem będzie takim trochę dopełnieniem do rozdziału.
I nie, nie nie zbliżamy się jeszcze do końca opowiadania!
No i wszystkiego naj dla mnie xD
~NOX