#16 Zakazany Las | Wesołych świąt!!!

             Za niedługo święta! Hogwart już błyszczy się od tych wszystkich światełek, łańcuchów i bombek. Aż dziwne, że wieże zamkowe jeszcze się nie zawaliły od nadmiaru ozdób. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że na lekcjach prawie nic nie robimy. Ostatnio nawet na transmutacji mogliśmy robić co chcemy. No... mówią, że cuda się zdarzają.
Teraz wszyscy siedzieliśmy w pokoju wspólnym. Każdy prowadził ożywioną rozmowę ze swoim sąsiadem, a co chwilę ktoś wybuchał śmiechem. Miałam zamiar przyłączyć się do Lily i Scorpiusa, ale nie potrafiłam oderwać oczu od pięknego widoku za oknem. Mała ,drewniana chatka Hagrida z zapalonymi wesołymi światłami na tle ośnieżonych błoni i drzew Zakazanego Lasu. Tak naprawdę w tej chwili nie myślałam o niczym konkretnym. Co chwilę przez moją głowę przewijały się pojedyncze myśli. Nagle mój naszyjnik zaczął dziwnie wibrować i zrobił się dziwnie lekki. W tej samej chwili na biało-czarnym tle zobaczyłam niebieskie światło, które mknęło w stronę lasu. Ono mnie przyciągało. Było piękne, a za razem było w nim coś bardzo niepokojącego. Muszę tam iść
   - Hej! Patrzcie na to! - zawołałam, a wszyscy nagle zaczęli gnieździć się przy oknie.
"Co to ma być?
Chyba tam nie pójdziesz?
Chodźmy tam!
Ale ładne!" - cały czas ktoś krzyczał lub zadawał pytania.
   - Nie wiem jak wy ludzie, ale ja tam idę - powiedział James na co większość przytaknęła.
   - No nie wiem James to trochę ryzykowne - odpowiedział Albus.
   - Daj spokój brat! Znowu zaczynasz gadać jak ciocia Hermiona!
   - Ej masz coś do mojej mamy? - nagle za nimi pojawiła się Rose i tak właśnie zaczęła się kłótnia. Nie chciałam żeby ktoś ze mną szedł. Nawet sama nie wiem po co im to pokazałam. A może chciałam żeby poszli? To nie była moja decyzja. Czułam się jakby to ten naszyjnik za mnie decydował. Skorzystałam z okazji i wymknęłam się. Biegnąc korytarzami ciągle patrzyłam się na okna wychodzące na Zakazany Las żeby nie zgubić światła. Ono na mnie czekało. Cokolwiek to naprawdę było...
           Wybiegłam na ośnieżone błonia i jak torpeda popędziłam w stronę tego czegoś ,  ale to z każdą chwilą coraz bardziej się oddalało więc szybkim krokiem podąrzałam za nim. Po krótkiej chwili znalazłam się w zupełnej ciemności nawet niebieska poświata była tu ledwo widoczna. Otaczały mnie przeróżne drzewa i krzewy. Naszyjnik nadal był bardzo lekki, miałam ochotę go zdjąć, ale nie potrafiłam. Już w następnej chwili biegłam bardzo szybko ocierając się o drzewa i obrywając w twarz gałęziami. Byłam zahipnotyzowana. Może to pół godziny, a może tylko parę sekund? Wiem tylko, że dobiegłam w dość kr9tkim czasie na dużo polanę. Gdyby nie było śniegu to zupełnie nic bym nie widziała.
Co mam teraz robić? Gdzie jestem? Gdzie to niebieskie światło?- pytałam się sama siebie w myślach.
   - Felicity - usłyszałam głos, który tak często miałam w głowie. Najczęściej pojawiał się on w moich snach. - Ile mam jeszcze czekać? Musisz w końcu wybrać drogę.
O jaką drogę chodziło? Co to ma znaczyć? Nagle dosłownie parę centymetrów przede mną pojawił nie niebieski wilk. To jest to. To to mnie przyciągało. Ale to przecież patronus! A skoro jest ty patronus to musi być też jego właściciel. Wilk kiwnął swym pięknym łbem w stronę drzew na drugim końcu polany. Już chciałam znowu puścić się do biegu, ale coś wskoczyło między mnie, a patronusa.
   -  Co tu robisz pani? Samotna o takiej porze, w tak ponurym miejscu? - to był głos centaura.
   - J-ja... ja sama nie wiem - odpowiedziałam krótko. Chyba zrobiłam z siebie idiotkę.
   - Chyba zabłądziłaś. Jak ci na imię młoda damo?
   - Felicity.
   - Pozwól, że odwiozę cię na skraj lasu. Stamtąd już chyba trafisz do szkoły?
   - Tak. Dziękuję będę panu bardzo wdzięczna.
   - Mam na imię Firenzo - jechałam właśnie na grzbiecie Firenza! Pomimo zmęczenia i zakłopotania byłam bardzo podekscytowana. W tym momencie nie byłam nawet zainteresowana tym co przed chwilą się stało.
      Jechaliśmy i jechaliśmy. To nie do wiary, że JA tyle przebiegłam. Nagle Firenzo ostro zahamował. Przed nami stali James i Rose.
   - Fi! - krzyknęli jednocześnie.
   - O cześć Firenzo! - po chwili dodał James.
   - Witaj Jamesie Potterze. Czy to twoja znajoma?
   - Tak. Dzięki my już ją dalej odprowadzimy.
   - Fi! Fi! Tutaj jesteś! - krzyknęła zmartwiona Lily wyskakując zza drzew i ledwo łapiąc oddech. Za nią stała Alicja i trzymała się za boki.
   - Przez ciebie mam kolkę! Ty... ty...
   - Dobra uspokójcie się! Wracamy do zamku.
   -Dziękuję - rzuciłam na odchodne do Firenza.

~~~~

         Kiedy weszłam do pokoju wspólnego wszyscy rzucili się w moją stronę. I krzywiąc się na widok moich ran na twarzy.
    - Jak ty wyglądasz? Natychmiast idziemy do skrzydła szpitalnego - zarządziła Molly po tym jak opowiedziałam wszystkim moją "przygodę".
   - Co ty gadasz? Nie jest tak źle. Nigdzie nie pójdę.
   - Za nie cały tydzień wigilia. Chcesz pokazać się swojej rodzinie z takimi bliznami?
   - No nie. Nie zastanawiałam się nad tym.
   - No właśnie! Dziewczyny pomóżcie mi - Alicja i Lily wzięły mnie pod ramiona i wyprowadziły na korytarz.
         Pięć minut później byłyśmy w skrzydle szpitalnym. Trochę nam zajęło dojście ponieważ coś zrobiłam sobie z kostką i trudno mi było chodzić.
   - Och! Felicity to znowu ty! Dawno się nie widziałyśmy. Aż tydzień - powiedziała pani Longbottom jak tylko usiadłam na łóżku. -Merlinie! Dziecko jak ty wyglądasz?
   - To długa historia proszę pani.
   -No dobrze, jak tylko opatrzę ci rany to musisz mi ją opowiedzieć. Aha! No właśnie. Alicjo tata mówił mi, że ostatnio bardzo opuściłaś się w zielarstwie.
   - No tak... przepraszam spróbuję się poprawić mamo. To trochę trudne jak ma się ojca nauczyciela!
   - Trudne? Właśnie powinno ci być z tym łatwiej. Zawsze ci może pomóc. Poza tym pogadam z nim i powiem żeby ci podciągnął te oceny - powiedziała i puściła oczko do Alicji.
   - Dzięki mamo!
   - No kochana pobędziesz tutaj dwa dni. Pęknięcie w kostce musi się porządnie zrosnąć.
   - Dwa dni?! - byłam wściekła.
   - No to po co tam szłaś?
   - Mówiłam już,że ja nie chciałam nigdzie iść! To...to wszystko przez ten głupi naszyjnik! - zerwałam naszyjnik ze swojej szyi i rzuciłam nim o podłogę.
   - Dobra kochani, chyba trzeba się już zbierać. Poza tym Darcy na mnie czeka, więc...
   - Dziewczyna jest dla ciebie ważniejsza niż przyjaciółka? - zapytała z oburzeniem Rose.
   - Nie, ale ostatnio jakoś spędzamy ze sobą mało czasu...
   - Jasne... Okej Fi jutro wpadniemy!

~~~~

           Nazajutrz nadal byłam poobijana, ale na całe szczęście rany nie były już tak bardzo widoczne, a kostka mniej bolała. Była ósma więc oczywiście już zaczęli się schodzić odwiedzający. Najpierw przyszły Alicja i Molly, zaraz po nich James, Albus i Lily weszli do sali kłócąc się o coś, a pięć minut później Rose, Hugo i Scorpius.
   - Jak myślicie co dostaniecie na gwiazdkę? - spytałam tak od niechcenia.
   -Ja mam nadzieję, że tata w końcu da mi motor Syriusza - powiedział James z rozmarzonym wzrokiem.
   -Taa... jasne pomarzyć sobie możesz. Przecież to jasne, że on nie da ci tego motoru, on jest bezcenny, a ty go zaraz zniszczysz. Znając ciebie wjedziesz w jakieś drzewo, albo w płot, tak jak to było dwa lata temu.
   - Zamknij się Lily. Miałem wtedy trzynaście lat! Zobaczysz jakoś przekonam mamę żeby pogadała z tatą o tym prezencie.
   - Koniec! Teraz ja mówię. Więc ja bym chciała dostać... zmieniacz czasu mamy.
   - I tak ci go nie da -powiedział Hugo z przekąsem.
   - Zakład? - spytała Rose, na co Hugo tylko wzruszył ramionami.
   - No, a wy co chcecie?
   - Ja chcę tylko spędzić święta z dziadkami... - powiedział Scorpius ze smutkiem, na co wszyscy zrobili wielkie oczy.
   - No bo moi rodzice są pokłóceni z dziadkami. Podobno kiedyś poszło im o moje wychowanie. Rodzice chcieli " żebym był lepszym człowiekiem niż oni sami" czy jakoś tak.
   - No nieźle... - powiedziała Lily robiąc maślane oczy do Scorpiusa.
   - A ty Felicity?
   - Ja? Ja bym chciała żeby wszystko się wyjaśniło i żebym znalazła prawdziwą siostrę.
   - Hmm... hej! - krzyknęła Molly, tak że wszyscy podskoczyliśmy. - Mówiłaś, że kiedy zbliżałaś się coraz bliżej do patronusa, to naszyjnik robił się coraz bardziej lekki i wibrujący. Czy tak nie zachowują się horkruksy, kiedy w ich okolicy znajdzie się ich stwórca?
   - Tak, masz rację Molly. Tata mi o tym opowiadał. Może ten naszyjnik to horkruks. Ten głos, który słyszałaś... poznajesz go?
   - Tak, to był głos Destiny, już wam mówiłam - i dopiero teraz do mnie dotarło. Czy naszyjnik to horkruks mojej siostry? A skoro wysłała patronusa to musi być żywa i być w lesie!

(rozdziału nie przeczytałam więc sami go oceńcie, ja mogę powiedzieć tylko, że jest krótki)


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

      Witajcie kochani!
Na wstępie chciałam przeprosić za tak długą nieobecność na blogu. To się zmieni!
Rozdział trochę krótki, ale mam nadzieję, że chociaż trochę ciekawy...
Wiem, że już o tym pisałam i niezbyt interesują was moje problemy, ale musicie mi uwierzyć, że mam mnóstwo problemów z rodziną i zmartwień. Po prostu wszystko się sypie. Znacie to uczucie?
Ale co tam! Są święta!
Chciałabym wam życzyć Wesołych świąt, spełnienia marzeń, weny twórczej, pieniędzy, szczęścia, rodzinnej atmosfery w te święta, wymarzonych prezentów pod choinką, szczęścia w nowym roku i czego tam jeszcze chcecie!