#7 Początek przygody

           ...Po powrocie do domu nie mogłam przestać myśleć o tym, że już za dwa dni trafię do mojej wymarzonej szkoły. Nie, nie szkoły tylko DRUGIEGO domu. Nie wypuszczam z ręki MOJEJ  cudownej różdżki, której zawsze tak bardzo pragnęłam, a kiedy lecą z niej iskry (nic dziwnego, bo przecież od paru godzin, bez przerwy ją ściskam) to cieszę się jak pięcioletnia dziewczynka. W jakieś cztery godziny zdążyłam przeczytać już prawie trzy podręczniki i uświadomiłam sobie, że zachowuję się trochę jak Hermiona (to chyba dobrze?!). Nic nie poradzę na to, że tak bardzo się ekscytuję tym wszystkim. Chyba trzeba w końcu odłożyć tą różdżkę, bo już mnie ręka trochę boli. Podchodzę do mojej sówki, żeby ją nakarmić, ale w tym momencie do mojego pokoju wchodzi Charlie.
-Ej, siostra możemy pogadać?
Trochę mnie to zdziwiło! Co ja gadam. Trochę?! Bardzo! Moja siostra chcę rozmawiać ze MNĄ. Ciekawie się zapowiada.
-No, okej... -odpowiadam zaskoczona, wyciągając orzeszki z papierowej torby dla Venus.
-Słuchaj...- zaczyna niepewnie.  -Nie mogłabyś porozmawiać z tą całą McGonahal,czy jak jej tam... i namówić żeby mnie też przyjęła do tego twojego Hogwardu?
Nie wiem co powiedzieć. Patrzę na nią jak na wariatkę (coś w tym jest).
-Po pierwsze: McGonagall, po drugie:Hogwartu, po trzecie: Jesteś z stara, bez urazy i jesteś mugolem.
Ona nie odpowiada tylko patrzy na swoje stopy. Czuję się trochę jakbym była jej matką i robiła jej jakiś wykład.
-To co, teraz nagle zmieniłaś zdanie? Już nie uważasz, że to bzdury? A może po prostu mi zazdrościsz, bo w końcu jestem w czymś od ciebie lepsza?
-Co?!- poderwała się z łóżka jak błyskawica. - Ja mam ci czegoś zazdrościć? Pff. Chyba śnisz. Wiesz co? Nie było rozmowy. Cześć!- wyszła z pokoju trzaskając drzwiami.
Moja siostra jest dziwna.
Kładę się i próbuję zasnąć, ale jakoś nie potrafię. Ciągle myślę o dzisiejszym dniu. O tym, że widziałam Golden Trio na Pokątnej, pewnie bym podeszła do nich, ale się trochę wstydziłam. Może będzie jeszcze okazja. W końcu opadają mi powieki, a ja zapadam w sen.
             Otwieram oczy i pierwsze co widzę to Venus siedząca na wezgłowiu łóżka. Chyba chcę się przelecieć. Ledwo staję na nogi i otwieram okno, a ona natychmiast wylatuje. Nagle dociera do mnie, że już jutro... HOGWART!
-Jeszcze się nie spakowałam!- krzyczę do siebie (co z tego, że jest szósta rano?)
Wyciągam mój kufer, a później ubrania i nowiutkie szaty, które wczoraj kupiłam.
Najpierw składam ubrania.
-To się nie nada...- rzucam spódnice na bok, to raczej też nie, robię to samo z moją sukienką, którą miałam na sobie na zakończeniu roku szkolnego. Po posortowaniu i poukładaniu ubrań i większości szat układam książki. Starannie robię dwie kupki z moich podręczników i ostrożnie kładę je na górę. Później obok książek lądują ingrediencję na eliksiry, a na sam wierzch szata, którą mamy włożyć na Ceremonię Przydziału. Wszystko jest... chyba. Nie! Chwila! Nie schowałam najważniejszej rzeczy- różdżki!
Po schowaniu różdżki siadam na mój kufer i zastanawiam się co mam dalej robić. Może się przejdę, ten ostatni raz.
      Rodzice jeszcze śpią,bo jest niedziela, a w niedzielę najczęściej wszyscy śpią do dziesiątej- jest dziewiąta. Wychodzę po cichu z domu i w nozdrza uderza mnie zapach nadchodzącej jesieni.
Idę w stronę mojej łąki. I nagle słyszę jak ktoś woła moje imię. Odwracam się.
O nie! To znowu ten kretyn Paul. Ale dlaczego woła mnie po imieniu? Zawsze odpala teksty typu: ej piegusko, albo: ej chudzielcu. Podbiega do mnie.
-No co tam?
-Nic.. czego chcesz?
-Słyszałem, że wyjeżdżasz do innej szkoły.
-Od kogo słyszałeś?
-Twoja mama powiedziała to pani Hyde, a pani Hyde przyjaźni się z moją mamą i jej to powiedziała. -pani Hyde. Nasza wychowawczyni oraz nauczycielka angielskiego (moja była nauczycielka i wychowawczyni).
-To prawda. Co, przykro ci bo już nie będziesz miał kogo gnębić?
Paul jakby się zawstydził.
-Czy wyjeżdżasz właśnie przez to? -zapytał szurając stopami po chodniku.
-Przez co?
-No... przez to, że tak ci dokuczałem.
-Nie. -szybko odpowiadam i idę dalej.
-Ej, czekaj!
-Czego ty ode mnie chcesz?!
-Chciałem cię przeprosić -wyciągnął dłoń w moją stronę. -Wybaczysz mi za to wszystko co ci zrobiłem?
-C-co? Mówisz serio?
-Tak, na serio. To co?
-No dobra, wybaczam ci, ale tylko pod warunkiem, że już nigdy nikogo nie będziesz gnębił.
-Przysięgam.
Podałam mu rękę. I pożegnałam się z nim.
To było chyba dziwniejsze od wczorajszej rozmowy z moją siostrą.
Paul Adams mnie przeprosił! W końcu cuda się zdarzają, chociaż u mnie ostatnio zbyt często.
--------
        Dzisiaj najpiękniejszy dzień w moim życiu! Pierwszy raz cieszę się z tego, że jest pierwszy września. Jest dziewiąta rano i zaraz jedziemy na King's Cross. Nie wiem czemu, ale strasznie się denerwuję. Od jutra już nie będę się uczyła matematyki, angielskiego, czy przyrody. Zaczynam nowy rozdział w moim życiu. Nowi przyjaciele, jeżeli w ogóle będę ich miała, nowi nauczyciele, nowe, zupełnie inne przedmioty. To dla mnie wyzwania, ale i tak to będzie najlepszy czas w moim  życiu, wiem to.
-Felicity, musimy już jechać!
-Już idę! -biorę klatkę z Venus i kufer, i schodzę na dół.
-To co, idziemy? -pyta tata.
-Pewnie!
-Charlotte źle się czuję i nie pojedzie z nami cię pożegnać. -mówi mama, a mi nagle robi się trochę przykro. Jasne, źle się czuję. Po prostu nie chce jechać. No ale co będę się przejmować moją głupia siostrą, kiedy na peronie 9 i 3/4 stoi już Express-Hogwart, trzeba jechać.
            Pcham wózek z kufrem a na samym szczycie kołyszę się klatka z Venus. To już tutaj. Tutaj zaczyna się moja przygoda. Żegnam się z rodzicami.
-Nie płacz mamo. Będę do was codziennie pisać jeśli chcecie. Poza tym zobaczymy się na święta.-rodzice mnie przytulają. Biegnę na ścianę między peronem dziewiątym i dziesiątym, ale pod koniec zamykam oczy. Trochę się boję. Po chwili już stoję na peronie 9 i 3/4. Pierwsze co zauważam to piękna, czerwono-czarna lokomotywa. Nagle wydobywa się z niej dziwny, długi pisk. Patrzę na zegarek, zostało pięć minut do odjazdu. Szybko wsiadam do pociągu, z trudem ciągnąc za sobą kufer. Szukam wolnego przedziału. Wszystkie zajęte, chociaż... nie ,ten jest pusty.
Wchodzę do pustego przedziału i wciągam kufer na półkę, a klatkę z sówką kładę obok siebie. Siadam obok okna, kiedy maszyna zaczyna ruszać. JADĘ.DO.HOGWARTU. Czy to możliwe? Zawsze o tym marzyłam, ale myślałam, że świat czarodziejów istnieje tylko w książkach i w mojej głowie. A teraz? Siedzę w przedziale w Expressie-Hogwart i jadę do szkoły dla czarownic i czarodziejów.
-Żegnaj Londynie... -mówię po cichu, gdy za oknem robi się coraz bardziej zielono. Na korytarzu przed moim przedziałem stoją trzy osoby i widać, że o coś się kłócą. Nawet słyszę wszystko co mówią, a raczej krzyczą.
-Nie, Alicjo! Nie będę siedziała w jednym przedziale z tymi dwoma kretynami!
-Lily, ale to twoi bracia!

-I co z tego? A ty Hugo jak chcesz to do nich idź. Ja nie mam zamiaru siedzieć z kimś kto cały czas mnie ośmiesza! Poza tym oni sobie tam siedzą ze swoimi kolegami i tak byłoby za dużo osób. Lepiej znajdźmy sobie przedział. A tak właściwie Hugo nie idziesz usiąść ze swoją siostrą?
-Co? Żartujesz? Ona tam siedzi z tymi swoimi "psiapsiółeczkami".
-No wiesz i tak będziesz siedział z dziewczynami więc nie zrobiłoby ci to żadnej różnicy.
-Nie, siadam z wami. O patrzcie! Tutaj jest dużo miejsca.
Drzwi do przedziału otworzyły się i wychyliła się z nich rudowłosa, śliczna dziewczyna.
-Cześć. Możemy się dosiąść? Wszędzie pełno osób. -pyta się z uśmiechem.
-Pewnie! -odpowiadam wesoło.
 -Ej, chodźcie!
I do mojego przedziału weszły jeszcze dwie osoby.
-Cześć, jestem Lily, Lily Potter. -przedstawia się rudowłosa o brązowych oczach.
-Hej, jestem Alicja Longbottom. -następnie przedstawiła się dziewczyna z czarnymi włosami.
-A ja Hugo Weasley. -odzywa się kolejna postać z rudą czupryną.
-Bardzo mi miło, ja jestem Felicity Turner. -mówię z uśmiechem.
Siedzą ze mną w przedziale Potter, Longbottom i Weasley! Dobry początek.
-To jak myślicie do jakich domów się dostaniecie? Ja chcę być w Gryffindorze. Jak cała moja rodzina. A ty Hugo?
-Żartujesz Lily? MY przecież jesteśmy rodziną. Wiadomo, że Gryffindor.
-Ach, czasami zapominam, że jesteś moim kuzynem.
Alicja zaczyna się śmiać.
-Mi to tam obojętne, byle nie Slytherin! Nienawidzę tych całych Malfoy'ów. Tata mi o nich mówił.
-Daj spokój! Nie lubię Slytherinu, ale Malfoy'owie nie są tacy źli.
-Przecieź wszyscy wiemy, że podoba ci się Scorpius. A wiesz, że on też coś do ciebie ma?
-Może... no a ty Felicity do jakiego domu chcesz trafić?
-Nie wiem. Myślę, że pasuję do Hufflepuffu,ale chciałabym być w Gryffindorze. -odpowiadam szczęśliwa, że Lily Potter się do mnie odezwała.
-A o co właściwie poszło z twoimi braćmi? -nie zdążyłam ugryźć się w język. Nie chciałam być taka nachalna. Ale Lily tylko się uśmiechnęła.
-Cały czas ośmieszają mnie przed swoimi kolegami, a szczególnie przed Scorpiusem, który jest ich największym przyjacielem. Jakby rodzice się dowiedzieli, że zadajemy się z Malfoy'em to już po nas. A Hugo nie chcę siedzieć z Rose- jego siostrą, bo nie czuję się dobrze w towarzystwie dziewczyn, ale i tak chciał usiąść z trzema dziewczynami. Logika mojego kuzyna.
Wszyscy się roześmialiśmy. Zapowiada się dobry początek...

~~~~
Ten rozdział byłby jeszcze dłuższy, gdyby nie to, że musiałam go pisać dwa razy od początku, bo
mi się usunął -.- I przepraszam jeśli zapomniałam poprawić jakiegoś błędu, to ta złość.
Mam nadzieję, że się podobał rozdział ;)
~NOX